Prima Aprilisowy odcinek specjalny: Tragifarsa, czyli o meandrach komnat niewieścich.

What's love got to do with it?

Na całym świecie obyczaj to znany,

przestrzega go każdy, kto zakochany.

Kompromis się zowie - złota zasada,

Wszak, ona właśnie na miłość się składa.

I nie ma pod niebem śmiałka takiego,

co przeczyłby zdaniu króla samego,

wobec przydatności tejże zasady - 

jej mocy leczniczej nie od parady.

Bo ona właśnie konsensus wprowadza,

gdy obu stronom emocja doradza.

Lecz, w jednym państwie, gdzie władca szalony

na kpiny małżonki wciąż narażony,

żaden kompromis aplausu nie znajdzie,

kiedy ochota króla na foch najdzie.

Próżne bajania, ludzi pouczenia

jakoby rozwód dał spokój sumienia

i sytuację rozwiązał bez złości

dając małżonkom swobodę w miłości.

Acz jednak, państwo bez władzy stabilnej

anarchii ofiarą może być czynnej. 

By temu zapobiec, właśnie w koronie

"Toż separacja!" krzyknięto na tronie,

na to małżonków oboje przystało -

i z wojny królewskiej wyszedł kraj cało.

Bo Absurd, kolebka wszak dyplomacji

słowem - nie siłą - zwykł bronić swych racji.

Przyczyny miłości tejże upadku

szukać należy w nie lada przypadku,

co zdań różnicą lub męską głupotą 

nazywać poczęto z wielką ochotą.

Historii przebieg nakreślić mi przyszło

i kończąc pointą jakoby nie wyszło

w małżeństwie królewskim. Rzekłbyś "A czemu?

Toć król za królową gotów samemu

po ciemku skoczyć w piekielne otchłanie

by choć przez chwilę ukoić jej łkanie." 

Pędzi czas, nieubłaganie niestety

a wszelkie uczucia, jak te planety

daleko w przestrzeni świecą na niebie

i ani myślą się zbliżyć do siebie..

Tfu, cóż ja bredzę, o Wielcy Bogowie!

Memoriał ma być, a romanse w głowie!

Pardon, je suis confondu! C'est mon faux - pass..

Attention, niech klimat opowieści trwa..

Przed laty kilku, wśród morza zieleni - 

bo latem się działo - w górskiej przestrzeni,

w królewskiej, państwa Absurdu, stolicy

uczta wspaniała, wszyscy dostojnicy,

na zamek sproszeni, wieść się rozniosła - 

Królowa Marie celibat swój zniosła.

Wybrankiem jej książę cudnej urody,

"Paul de Chamer!" - będą krzyczeć narody,

To on ma w koronie wspierać królową

siłą i armią do boju gotową.

Państwo Absurdu za ich panowania

rośnie w potęgę, a każdy jest zdania,

że dobra ta passa trwać będzie wiecznie

Gdy ród de Chamer na tronie koniecznie

przez lata swe wpływy raźno utrzyma

a kto przeciw będzie, niech się powstrzyma,

Królowa swych racji twardo pilnuje

Bezwzględnie, acz mądrze je egzekwuje.

Życie małżeńskie tak pięknie płynęło,

pierwszych miłości lat kilka minęło,

szczęścia bez granic, uśmiechu, radości

wśród zachwyconej Absurdu ludności. 

Lecz, w końcu nastał, kres parze pisany

Bez zrozumienia, czas w kłótni spędzany.

Dotknęła króla choroba straszliwa

ze wszystkich najgorsza jaka możliwa.

Uczucia zabija, związki rozbija

Niczym bezwzględna, jadowita żmija.

Zazdrością ją zowią, uczuć demonem

co kły swe wbija i rani ogonem

gdzie cierni morze, jak w róży czerwonej

co pięknem lśni z wierzchu, środek zaś słonej

goryczy jest pełen. Czeka wytrwale 

by w końcu wyburzyć zapamiętale

to co przez lata budować poczęto.

Mówiąc po krótce - miłości tej piętno.

Królowa z początku patrząc cierpliwie

znosiła Paula humory skwapliwie.

Aż minąć dopiero musiał czas pewien

By podjąć decyzję w żalu i gniewie.

Dopełnił spór błahy szali goryczy

Relacji intymnych waśń ta się tyczy.

A było to tak:

Kilka miesięcy pożycia wspólnego

mijało upojnie, acz kroku tego

co nowy etap wprowadziłby w życie

pary małżeńskiej i na ich oblicze

podjąć nie chciano do czasu pewnego,

kiedy królowa to rzekła do niego:

"Mój mężu kochany, znasz moje zdanie.

Ja Ci permisji udzielam, kochanie.

Czas już najwyższy w orbitę rozkoszy

pomknąć pociskiem zmysłów smakoszy.

Nie czekaj już dłużej.. Chcę teraz. Bierz mnie!"

do uszu tych króla słów słodki szept mknie.

On sam niczym ogniem żywym zapłonął,

i tylko usta w ustach żony toną.

Namiętność i zmysły w łożu szalały

żądzą zaś ciała gorące pałały.

Łakomym wzrokiem pożerał król żonę

a ona po cichu szeptała: "tonę..

w twych zmysłów objęciach, mój ukochany

Ciebie wszak pragnę, mnie jesteś oddany.

Zali, Tyś gotów by tabu przełamać?"

Król zaś poważnie, by żonie nie skłamać,

głosem tubalnym, w te słowa orzeka:

"Pani najdroższa, na Ciebie ja czekam!"

"Tedy rozbieraj mnie, mój Ty jedyny..!"

I król zamiary zamienił te w czyny.

Już łzy radości po licach jej płyną,

gdy wtem tajemniczo na nią mąż skinął.

wzrok utkwił w małżonce, wcale nie miło

i tu smutno wspomnieć co nastąpiło...

Królowa na rękach szybko się wsparła,

słuchając męża, w duchu zamarła.

A gdy już pretensje były wiadome

rzekła do niego ze smutku ogromem:

"A cóżeś tak zamarł, mężu mój miły?

zali me słowa niejasne Ci były?

Przeto klarownie swe racje ujęłam,

to mówiąc jakoby, środki podjęłam

należne przed takim krokiem milowym.

Zalecił mi medyk trunkiem ziołowym

raczyć się codzień przez kilka tygodni.

Lecz, byśmy oboje byli w tym zgodni - 

Tobie kazałam i nadal Ci każę

Po rzecz powiązaną z tym inwentarzem

biegiem się udać, bo przecież bez tego

Wianka czystości nie oddam Ci mego!"

O rybie pęcherze poszło w tym sporze.

Bo król tak uparty, zrozumieć nie może

jak ryzykownym jest seks przedsięwzięciem,

gdy bez rozumu oddawać zacięcie

będą się jego pokusom oboje.

"Atoli chorób i ciąży się boję!

A o to łatwo, gdy skąpa zbyt ilość

stosownych środków powziętych na miłość."

Burzę okrzyków przerwało milczenie.

Dwojga kochanków dopadło zmęczenie.

Wtem król, pośród słońca pierwszych promieni

Takimi słowy tę kłótnię oceni:

"Daruj Najdroższa, lecz cóż ja poradzę

gdy miecza mojego w pęcherz nie wsadzę.

Mnie Matka Natura sobie wybrała,

bym służył za przykład męskiego ciała.

Słabe, zbyt liche te rybie pęcherze

Mej dumy, działaniu ich, nie powierzę.

Uległym nie będę! Basta - nie włożę!"

Milcząc królowa spojrzała na łoże,

to znowu na króla wzrok swój przeniosła

po czym nastała ta chwila podniosła.

W kpiącym uśmiechu jej twarz skamieniała

i jednym stwierdzeniem podsumowała:

"Jak życzysz Mój Miły, Twoja to wola

Och, ja biedna! Przeto ciężka ma dola -

Cieszyć się życiem - jak obok kaleka

Co nawet z łóżka jak zając ucieka.

Rozumu ni krzty, polotu za grosze!

Zali mężczyzna to? Na Boga, proszę!

Toć kpina to jakaś, to ma być mój mąż?

Męskością się chełpi, a przecie to wąż

co w spodniach mu syczy, mały i cienki!

A to Ci heca! Tak straszne to męki?

większe katusze na wojnie przetrwałeś -

Wszak nie przez pęcherz tak bardzo cierpiałeś!

Rób jak uważasz! Phi, też mi wyzwanie!

Toć dla mnie nie sprostasz, słodki mój Panie?

Daruj, lecz prosić ja Ciebie nie będę

Com sama pragnę, atoli zdobędę!

Jeno Ty tylko wszak będziesz żałować,

żem to przy Tobie musiała dochować - 

a nie przy innych - mej własnej czystości,

I śmiać się będę, gdy z głupiej zazdrośći

Ty pluć sobie w brodę będziesz po nocach

gdym ja się pławić w rozkoszy owocach

będę już z lepszym mym absztyfikantem,

Któż może wiedzieć, czy on też wybrankiem

stanie sie moim następnym po Tobie

sławiąc me państwo silniejszym na globie!"

To rzekłszy żona, na męża spojrzała,

i zimnym skinięciem go pożegnała.

Zamknąwszy za sobą drzwi ociężałe

rzekła tak w duchu "Wszak nic nie jest stałe..

Pierwsze wrażenie, tak bardzo jest złudne

cóż mi więc po nim, jak życie me trudne

po latach się staje, długo obcując

z wrażenia obiektem, potem żałując

całymi nocami, gdy uwielbieniem

wzajemnie, z moim, pałałam wrażeniem.

Wszak czasu nie cofnę, więc cóż poradzę?

Podjętą decyzję w życie wprowadzę.

Toć separację najwyższa jest pora 

ogłosić na tronie. Po oratora!

Sprowadźcie go tutaj! Jemu przypadnie

ten zaszczyt ogromny, jakoby ładnie

ludziom przekazał nowinę królewską.

Z mym mężem pożycie przekreślam kreską!

Ślub nasz uznaję za rzecz oficjalną

Coby sytuacją tak absurdalną

krajowych osiągnięć niczym nie zburzyć.

Małżeństwa wszak koniec mogłam wywróżyć.

Tak to już jest, gdy miłości dać pole

zamiast tę pierwszą rozumem grać rolę.

Mam ja nauczkę i winnam pamiętać

by w sidłach mych uczuć durniów nie pętać."

Taki jest koniec historii miłosnej

Pełnej goryczy, niżeli radosnej.

Acz państwo Absurdu wszak prosperuje

idąc wciąż naprzód profity zyskuje.

Na tronie wolność zapadła małżeńska

Separacja - nie śmierć - nie jest męczeńska.

Królowa swobodą w miłości się cieszy

przebiera w szerokiej kochanków rzeszy.

A mnie wniosek jeden na myśl przychodzi

Gdy mądra kobieta - jej się powodzi.

Wszak urok, intelekt - dwie ważne cechy

Bo z taką mieszanką warto o grzechy. 

Przeto wiadomym jest wszędzie na świecie

Taka kobieta to w róż jest bukiecie

tą jedną jedyną, wręcz wyjątkową

A zdobyć ją można jedynie z głową..